---

http://otomoto.pl/oferta/alfa-romeo-166-...y7Uow.html

Zmuszony jestem znaleźć nowy dom dla miłości swego życia, czyli włoskiej ślicznotki, nazywanej Bellissimą. Jest to wóz w jedynej słusznej wersji przed face liftingiem, po którym przód stał się szpetny niczym najmroczniejsze zakamarki umysłu Silvio Berlusconiego.
Tak, będę płakał, sprzedając…

W 2000 r. Bellissima z gliwickiego salonu Ganinex trafiła za kwotę niemal 200 000 zł do Huty Zawiercie, gdzie stała się wzbudzającym podziw i respekt „prezesowozem”. W 2009 r. nadszedł piękny dzień, w którym nabyłem ją, wyrywając ze szponów Zagłębia Dąbrowskiego.

Wykonała ok. 171 000 (rzeczywistych, a nie cofniętych niczym Wisła kijem) kilometrów, nie zawodząc mnie ani w mieście, ani w trakcie długich wypraw (w konfiguracjach: Bellissima + ja oraz Bellissima + piękna kobieta + ja).

O co chodzi w fenomenie modelu 166? To jedna z ostatnich prawdziwych Alf Romeo, czyli wozów konstruowanych przez bezkompromisowych, pełnych ułańskiej fantazji i naprawdę kochających jazdę samochodami Włochów; tuż przed erą pełnej nudy i banału współpracy z General Motors.

Pod maską jedyny słuszny wybór, czyli silnik V6 (chodzi tu o autorski motor Alfy Romeo, a nie późniejszą modyfikację GM). Ta niemal 200-konna jednostka to świetny kompromis pomiędzy osiągami (nieco ponad 8 sekund do pierwszej setki), a rozsądnym – moim zdaniem – spalaniem.

Bellissima nigdy nie widziała (i mam nadzieję, na wszystkich bogów Olimpu, że nigdy nie zobaczy) instalacji LPG.

Jestem dziennikarzem zajmującym się m. in. testowaniem supersamochodów i mogę przysiąc, że to jeden z bardzo niewielu „normalnych” samochodów, które wciąż cieszą, gdy wsiąść do nich po całym dniu jazd Ferrari, Lamborghini czy Koenigseggami…

Nie jest to jedna z „igiełek” (lub też „laleczek”), ściąganych przez zawodowych sprzedawców za grosze z Zachodu: tykających bomb z umytymi silnikami, cofniętymi licznikami oraz lśniącymi karoseriami (wgratisie otrzymuje się solidną warstwę szpachli po poważnym wypadku). Sam przed zakupem obejrzałem niemal 20 egzemplarzy, lecz summa summarum cudem uniknąłem katastrofy, wybierając właśnie ten egzemplarz, należący do zagłębiańskiego kolegi z forum miłośników Alfy Romeo (www.forum.alfaholicy.org)

Za stan techniczny odpowiadali m. in. najwięksi na Mazowszu spece od „włoszczyzny”, czyli legendarny serwis na ul. Arkuszowej. Na życzenie doślę listę wielu wykonanych tu czynności (od reflektorów wymienionych na nowe egzemplarze, gdyż odbłyśniki były zmatowione od czasu wyjazdu z fabryki, poprzez nowe elementy wydechu i zawieszenia, po nowy osprzęt silnika).
Kilka tygodni temu wóz zaliczył badania techniczne (i to bez desperackich obietnic poślubienia brzydkiej córki diagnosty w zamian za podbicie pieczątki).

Pojazd obuto w sportowe opony Bridgestone Turanza ER300 205/55 na 16-calowych oryginalnych felgach Alfy Romeo, dodaję też zestaw opon zimowych na stalowych felgach.

Fabryczny lakier – przyznaję – nie jest w stanie idealnym, lecz odpowiada realnie kilkunastu latom eksploatacji pojazdu i tylko małym interwencjom „lekarzy od karoserii”. Wypatrzysz przycierki parkingowe, ślad po stuknięciu drzwiami innego samochodu, a nawet kilka płytkich bo płytkich, lecz jednak śladów po drobnym gradzie, jaki zaskoczył mnie pewnej pięknej wiosny. Jednak to przyszły właściciel zadecyduje, czy chce pobawić się chwilę farbą zaprawkową, pastą polerską, tudzież innymi cudami medycyny estetycznej. Najistotniejszy jest fakt, iż Bellisimie udało się uniknąć groźnych dla jej życia i zdrowia wypadków.

Potencjalnych (zdecydowanych) kandydatów na nowego właściciela tej ślicznotki serdecznie zaproszę w okolice warszawskiego Pl. Zawiszy. Chętnie odpowiem na wszelakie pytania mailowo lub telefonicznie (jeśli nie będę mógł odebrać, proszę o odrobinę wyrozumiałości i kontakt SMS-owy).

PS
Żartobliwa konwencja zdjęć nie stoi w sprzeczności z faktem, iż to poważna oferta, a wygląd samochodu nie był na nich retuszowany.
Last but not least – moim celem nie było ośmieszenie występujących na zdjęciach osób (może z wyjątkiem, odrobinę, Miley Cyrus).